Kroton - Gezelligste Studentenvolleybalvereniging Groningen

• 3 dec. 2021 21:15:00

Wedstrijden Week 46

Lees hieronder enkele sammenvattingen van de uitwedstrijden in week 46! 

Dames 8: 

Dus deze zaterdag speelden we tegen Donitas. We waren vol goede moed en verwachtten een overwinning.

De eerste set was close, we wonnen op een haar na met een eindstand van 22-25. We speelden goed, maar namen de chaos van de andere teams over wat ons bijna de set kostte. De tweede set was onze beste. We begonnen ons te focussen op onze eigen acties en hadden een paar hele mooie rally's. De eindstand was 14-25. Onze stemming was goed, want zelfs als we het verknalden, speelden we gelijk. De derde set leverde ons de winst op, maar was zenuwslopend. We gaven onze eerste punten weg, maar gelukkig kwam Dagmar op en begon een paar geweldige ballen te tippen. We versloegen ze met 20-25. De laatste set was prachtig en leverde ons een 0-4 overwinning op.

Dames 3: 

Afgelopen vrijdag traden we om 20u tegen Impala in Leek.

De voorbereiding was stressvol met corona klachten bij Eva, een midden en bestuurder die we hard nodig hadden. Na heel wat telefoontjes, appjes, en het opzoeken van bustijden werd het hele reisschema omgegooit. Eva dropte de ballen samen met een bakje druiven nog net op tijd bij Kayleigh. Gelukkig kwam iedereen op tijd aan in de Topsporthal in Leek, en nadat eindelijk de goede kleedkamer was gevonden, kon de mentale voorbereiding beginnen. Willemien, Fea, en Froukje besloten dat ze koffie nodig voor de wedstrijd begon. Dus terwijl zij van hun kantine-koffie genoten, begon de rest met een kracht rondje geleid door Luca. 

Die koffie en het kracht rondje deed ons kennelijk goed, want door de goede opslag van Valerie stonden we al snel 1-16 voor. Maar toen scoorde Impala een puntje. Nog niks aan de hand dachten we, rustig herpakken. Toen scoorde Impala nog een punt. En nog een. En nog een. Al snel stond het 15-16, hoe hebben we dat kunnen laten gebeuren?! Nét op tijd herpakten we ons. Nadat via een aanval van Impala de bal aan de rechterkant van het net over het net rolde en links buiten de lijnen viel, sleepten we de eerste set binnen met 18-25. 

De tweede set begon ook goed, Willemien kreeg het voor elkaar met een hand te blokken en te scoren door constant de bal in hetzelfde gat te prikken. Het stond 19-24, dus ons kon niks gebeuren! Dachten we…  Impala knokte zich wéér terug en zette deze keer wel door. We moesten de set uiteindelijk aan Impala laten met 26-24, maar we wisten dat we beter konden.

Ondanks dat we voor ons gevoel een hele wedstrijd gespeeld hadden na twee sets, moesten er nog twee sets gespeeld worden. Tijdens de derde set werden er wat frisse koppies ingewisseld en kregen we de opslag van Impala onder controle. We wisten te scoren door af te wisselen met tip ballen en harde aanvallen rechtdoor. Om Willemien’s schouder te sparen hebben Valerie en Mae

ike geserveerd en gepasst achterin. Ook Robin had last van haar schouder, dus sloeg voor de verandering met links wat haar goed afging. Ondanks de afwezigheid van Eva werden er veel liedjes gezongen (ook nieuwe) en zat de sfeer er goed in! Impala was gebroken en we wonnen de laatste twee sets met 16-25 en 14-25! Vermoeid liepen we terug naar de auto’s of bushalte, maar we hebben eens een keer niet met 2-3 verloren in een doordeweekse uitwedstrijd.

Dames Recro: 

Vandaag speelden we tegen Donitas DR3 en de grootmoeders (Menhir DR1). We hebben alles gegeven, maar jammer genoeg verloren we elke set. Zonder dat we het wisten, kwamen we een van de oma’s al tegen in onze kleedkamer, terwijl we ons plan van aanpak aan het bespreken waren. Dat moet de reden zijn geweest waarom we verloren. Daarnaast, tussen de wedstrijden door zaten we stil op de bank een wafel te eten, wanneer we plotseling het doelwit werden van de spelende teams. De wafel heeft het niet overleefd. De volgende keer gaan we zeker om ons heen kijken wanneer we ons plan bespreken en winnen.

Heren 3: 

Op een koude novemberavond maakten de mannen van Heren 3 zich klaar om te beginnen aan hun zoektocht om verre landen te verkennen (Ten Boer ligt op, wat, 10 km afstand?) en epische monsters te doden (een beetje hard, maar ik bedoel, vergeleken met ons...). Victors goed doordachte plan was schijnbaar mislukt. 5 jonge knapen zouden zich verzamelen bij het busstation van hun keuze, terwijl nog eens 5 jonge knapen wat lichte stretching zouden doen alvorens op Franks trouwe ros te stappen (een auto, geen idee welk model). Ergens langs de weg verwachtten ze een wijze te ontmoeten om hen te begeleiden in hun gevechten (hij zal er niet erg wijs uitzien binnenkort met een omgekeerd Avatar kapsel, nietwaar Dames 4?).

Het ging allemaal volgens plan. Ariq en Preslav stapten op de bus bij het hoofdstation. Een paar haltes later voegden Victor en Lorenzo zich bij hen bij het UMCG. Onderweg hoorden ze dat Raihan, in zijn ambitie om de eerste te zijn, al 30 minuten eerder de bus had genomen en net in Ten Boer was aangekomen. Natuurlijk, niets aan de hand, toch? Niet dus. Een bericht verscheen in het collectieve bewustzijn van het team: "Stuur de bus die we moeten nemen". Het was Andres. Maar wacht, hij gaat toch met de auto? En de bus was al onderweg, hij zou het hoe dan ook niet halen... "auto dood" volgde, onze welbespraakte Oostenrijkse setter Tim "Timothy" Barnbuilder verduidelijkte de situatie. Chaos alom - hoe kon het trouwe ros dat al zo vaak 5 luie donders van het openbaar vervoer had gered ons in de steek laten op het moment dat wij het zo hard nodig hadden? Bovendien konden de overgebleven 5 niet-zo-luie reten onmogelijk in hun eentje vechten - zij misten tenslotte minstens 2 mensen die nodig zijn om een volleybalteam van 6+libero te vullen. Na wat verwoed posten van busschema screenshots en matige verwarring, werd het duidelijk dat de wijze en 2 van de 5 verloren zielen hun weg hadden gevonden in een bus en op tijd zouden aankomen om hun lot te vervullen. Er was nog hoop.

We verloren met 0-4.

Bedankt voor het lezen.

Heren 2: 

Laten we nog even terugkomen op de wedstrijd van afgelopen zaterdag van Kroton HS2 tegen Olympia HS4.

Voor iedereen die de "Mijn Volleybal" app niet kent of geen idee heeft hoe deze te gebruiken

het te gebruiken, lang verhaal kort: we wonnen met 3-1! Als u deze pagina bezocht voor meer dan alleen deze informatie over hoe uw favoriete Kroton herenteam het doet in de competitie, lees dan vooral verder.

Een goede plaats om het verslag van deze wedstrijd te beginnen is misschien wel de aankomst in de sporthal in Selwerd. Al snel was duidelijk dat we niet alleen genoeg spelers zouden hebben, maar dat we in totaal 10 spelers hadden verzameld, die allemaal een geldige QR-code op zak hadden. Ondersteunend aan het team waren hoofdcoach Antonia en hoofd van cheerleading Maarten.

U zult nu wel denken: "10 spelers, dat is niet eens een volledig team!". Voor heren 2 is dit echter een behoorlijke prestatie en het moraal was dan ook hoog (zeker na de gebeurtenissen van onze vorige wedstrijd).

Laten we naar de wedstrijd zelf gaan. We wonnen de eerste twee sets vrij comfortabel met 25-12 en 25-15. Ik geloof dat we op een 11-0 voorsprong stonden na een verwoestende serie serves (go Herbert!!) waardoor Olympia tijdens de eerste set lange tijd niet in staat was te reageren. Het ging geweldig: verdediging, aanval en communicatie waren zo goed als op punt. Het leek erop dat we gewoon niet fout konden doen. *cue dramatische muziek*

Dan de derde set. Onze zintuigen vertroebeld door visioenen van een makkelijke 4:0 overwinning, besloten we om een aantal wissels in het veld te maken (4 in totaal!). Dit leidde tot enige verwarring in onze gelederen en een chaotisch begin van deze noodlottige derde set. Alsof dit nog niet genoeg was, was Olympia nu hun spel op en begonnen met meer zelfvertrouwen te spelen en creëerden zo een aanzienlijke voorsprong voor zichzelf.

Het was rond deze tijd dat Maarten zijn kwaliteiten als leider van de cheerleaders echt liet zien: de lucht stroomde vol met verschillende gezangen en kreten (sommige bekend, vele onbekend en, om wat voor reden dan ook, in het Duits !?).

Het is moeilijk te zeggen of het de felle steun aan de zijlijn was of de pure wilskracht van van de spelers in het veld, maar het begon er weer op te lijken en we maakten een comeback: Noam slaat ballen alsof er geen morgen is. Domantas die met een vinger naar zijn hoofd wijst na scoren, wat meestal betekent dat hij net twee tegenstanders tegen elkaar liet lopen terwijl ze zijn perfect geplaatste tip/beach-style-cut bal probeerden te verdedigen naar een van de hoeken. Sterke, aanvallende bewegingen langs het net en heldhaftige verdedigende manoeuvres in de achterste rij. Helaas waren al onze inspanningen niet genoeg en moesten we de derde set met 19-25 aan Olympia overlaten.

Terugkerend naar een vergelijkbare opstelling als in de eerste twee sets, begon de vierde set beter voor ons. Tegelijkertijd had Olympia wat momentum opgebouwd en, samen metde toenemende vermoeidheid, werd de laatste set een strijd van kop tot teen, eindigend in een eindstand van 25-21 in het voordeel van Kroton.

Wat aanvankelijk een makkie leek, werd een Hercules-taak, maar zo gaat dat in het volleybal: de wedstrijd is afgelopen als de wedstrijd afgelopen is en geen seconde eerder.

Na deze welverdiende overwinning was een feestje op zijn plaats. Hiervoor heeft Fabio genereus de locatie ter beschikking gesteld en (nogmaals) zijn vaardigheden als chef-kok gedemonstreerd. Geruchten over escalaties, die zich naar verluidt op dezelfde plaats maar een week eerder zouden hebben voorgedaan, zorgden voor een sfeer van grote anticipatie op het samenzijn. 

Het is niet bekend of het de uitputting van het spel was of de waakzame aanwezigheid van coach Antonia, maar het kwam erop neer dat deze bijeenkomst niet zoveel slachtoffers van dronkenschap eiste als men had kunnen verwachten.

Alle deelnemers gingen naar huis met volledige controle over hun zintuigen*, hun harten gevuld met het soort vreugde die alleen een avond van binding met het team kan geven.

*zelfs al draaiden sommigen misschien 4k resolutie op 10fps